Eekhoorn

In een van de vele parkjes die onze wijk rijk is, loop ik op een ochtend
een beetje miezemauzerig over een probleem na te denken.
Da’s nooit een heel goed idee, blijven nadenken over problemen,
maar goed, ik ben ook maar een mens. Nadat ik het eerste rondje heb gelopen
en net aan de tweede wil beginnen, vangt mijn oor een geluid op.
Bij een boom langs het pad blijf ik staan. Het geluid, nauwelijks hoorbaar,
trekt opnieuw mijn aandacht. Ik probeer mijn blik te verscherpen maar zie niets.
Ik speur de hele boom af, niks. Wel zie ik ineens de draden van spinrag door de takken lopen,
heel fijntjes. Ik blijf een tijdje staan maar kom er gewoon niet achter waar het geluid vandaan komt.
Als ik een paar passen verder loop, trekt het geluid mijn aandacht omhoog.
In een andere boom zit een eekhoorn op de allerhoogste tak aan een noot te knabbelen.
Dat is het geluid! Ik loop in een actieradius van een paar meter om de boom heen
en merk dat de windrichting bepaalt hoe ik het geluid hoor.
Het is een prachtig samenspel van elementen.
Ondertussen ben ik helemaal vergeten waar mijn hoofd zo druk mee bezig was.
Een paar dagen later ben ik er weer. Ik loop over het pad en rechts van me
hoor ik een raspend geluid. Ineens komt er een eekhoorn tevoorschijn
en gaat rustig op een tak zijn noot op zitten peuzelen.
Dan schiet er een tweede vanaf de grond een boom in.
Binnen een seconde zit hij bovenin en springt soepel via de smalste takken
naar de boom ernaast. Plotseling zitten ze elkaar als een razende achterna.
Ze buitelen over elkaar heen, rennen verticaal en zelfs aan de onderkant
van een horizontale tak alsof de zwaartekracht niet bestaat!
Het is een bijna magisch schouwspel en ik realiseer me opnieuw
dat je pas echt iets kunt zien of horen als je er werkelijk voor open staat.
Mijn kleine probleem is inmiddels als vanzelf opgelost.
Ik hoef alleen maar mijn hoofd af en toe op pauze te zetten.

Mei 2014